รักสัมผัสได้ ตอนที่ ๑๖ NC

ห้ามคลิกขวาและลากเมาส์คลุมข้อความ

“ให้ฉันดูตอนที่เธอกำลังช่วยตัวเอง ทำให้ฉันมีอารมณ์หน่อยสิ”

รพีอ้าปากค้าง “แล้วผมจะไปกล้าทำได้ยังไงละครับ ผมก็อายเป็นนะ”

“ไม่ตื่นเต้นเหรอ ตอนที่ทำ ฉันก็มองเธออยู่ตลอด” รุจิรัชน์ใช้เสียงพร่าราวกับตั้งใจยั่วให้ไอ้รพีคนนี้สติแตก แล้วคนทางนี้ก็เป็นบ้าทำตามคำขอ ยิ่งคนตัวโตก้มลงมาจูบหน้าท้องเขาหลังกล่าวจบแล้วหัวใจก็ยิ่งเต้นถี่ขึ้นไปอีก คิดแล้วไอ้รพีก็เงอะงะ เดินไปทรุดนั่งลงข้างกายเจ้านายในสภาพหน้าแดงเท่าลูกตำลึง

แต่จู่ ๆ มาให้เล่นว่าวโชว์โดยไม่มีอารมณ์มาก่อนเช่นนี้ ไอ้รพีก็งงไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน นอกจากใช้มือลูบคลำตัวเองไปก่อน มือไม้ก็สั่นไปหมด ไม่ใช่กลัว แค่ทำตัวไม่ถูกเพราะนี่คือครั้งแรกที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนที่จะมีอะไรกัน แถมให้เปิดอย่างนี้ใครมันจะไปหื่นถึงขนาดนั้น

“จะยืมหน้าฉันไปจินตนาการก็ได้นะ ฉันไม่หวง” คนข้างกายว่า ค่อนไปทางแกล้ง แล้วใครมันจะกล้าเงยขึ้นไปสบตากันถึงเพียงนั้นเล่า รพีคิดอยู่ในใจ แต่ทำเท่าไรร่างกายก็ไม่ต้องสนองขึ้นมาเลย มันเหี่ยวเฉาราวต้นไม้ไร้น้ำ เหี่ยวชนิดที่ว่ารพีสิ้นหวัง จำต้องหันไปขอความช่วยเหลือคนออกคำสั่ง

“เอ่อ ผมขอจูบได้ไหมครับ ผมตื่นเต้น ยังไงก็ทำไม่ได้”

รุจิรัชน์ส่ายหน้าเป็นคำตอบพร้อมสายตาดุ ซึ่งรพีเริ่มรู้สถานการณ์ครั้งนี้แล้วว่าตัวเองจะต้องเป็นฝ่ายถูกรังแก หัวใจชายหนุ่มเต้นตึกตัก กระเถิบเข้าหาคุณชายใจแข็งเพื่อละลายความเย็นชานั้น “แล้วถ้าเป็นกอดละครับ ได้ไหม”

“ไม่ได้” รุจิรัชน์ตอบ ได้ยินแล้วรพีก็เงยขึ้นจ้องตา ใช้เสียงกระซาบเบาใกล้ด้วยวิธีอ้อนที่ตัวเองถนัด “งั้นขอแค่จับมือก็ได้ นะครับ...”

รพีนี่รู้จักวิธีเข้าหาเสียจริง คราวแรกรุจิรัชน์ตั้งใจจะใจแข็งรังแกให้รพีทุรนทุราย แต่ครั้นยามเห็นดวงตาราวลูกหมากำลังร้องหงิงใส่ รุจิรัชน์ก็อดที่จะยื่นมือให้รพีกุมจับไม่ได้ ด้วยความเอ็นดูที่มีทำให้อดทนต่อท่าทางออดอ้อนไม่ไหว แต่แทนที่มือขาวจะเอื้อมมากุมประสานกัน เด็กดื้อดันเอื้อมเลยมากุมเอาที่เป้ากางเกงของเขาแทนเสียได้ “โอ๊ะ จับผิดที่อะครับ...”

ไม่พูดเปล่า ยื่นหน้ามาจูบเขาหนหนึ่งด้วย รุจิรัชน์เบิกตากับนิสัยช่างเล่นแง่ของเด็กคนนี้ แล้วเผลอยิ้มตามในที่สุด มือใหญ่เอื้อมมาจับข้างหนึ่งที่กำลังลูบไล้ของรักของเขาจนมันตุงคับแน่นกางเกง ให้จับประสานกัน ส่วนลำแขนอีกข้างก็เอื้อมไปพยุงกอดให้รพีวางใจ แล้วพูดกับคนไม่มีอาภรณ์ปกปิดว่า “เอาสิ ฉันดูอยู่”

“ถ้าผมทำเสร็จคุณชายจะให้อะไร” รพีขยับตัวอิงแอบ พักศีรษะไว้บนบ่ารุจิรัชน์ราวตั้งใจประจบประแจง ดวงตาเรียวเล็กยังคงช้อนขึ้นมาสบอย่างลืมไปสิ้นแล้วว่าเมื่อครู่ยังมีความประหม่าเต็มดวงหน้า ผู้ถูกถามไม่ได้ฉุกคิดนาน เพียงแค่สายหน้า “ไม่มีหรอก”

“อ้าว งั้น...” คนฟังหลุบสายตาไปครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งอย่างนึกฉงน ก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกอะไรออก “ก็ได้ครับ แค่เห็นคุณชายยิ้มออกเมื่อกี้ก็คุ้มแล้ว”

สิ้นคำประจบของคนในอ้อมกอดก็ฉุดให้รุจิรัชน์ฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ไม่คิดว่ารพีจะดูออกและห่วงใยกันอยู่ รุจิรัชน์ละรอยยิ้มอย่างแปลกใจที่รพีรู้ทัน ถึงอย่างนั้นก็ยอมบอกไปตามตรงไม่อ้อมค้อม “เธอรู้ว่าฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”

“เพราะคุณแม่ของคุณชายรึเปล่าครับ”

รุจิรัชน์นิ่งไป ไม่ได้ตอบ แต่แววตาที่กำลังเหม่อมองยังทิศอื่นก็สามารถอธิบายรพีไปแล้วจนหมดสิ้น ชายหนุ่มไม่ชอบให้คุณชายของเขาเป็นเช่นนี้เลย ใจลอย เศร้า และไม่เป็นตัวของตัวเอง เขารู้ตั้งแต่วินาทีที่คุณชายเงยขึ้นมาสบตาในคราแรกแล้ว ว่าท่านกำลังไม่สบายใจ

“งั้น...วันนี้คุณชายจะรังแกผมก็ได้ ผมยกให้หนึ่งวัน” รพีใช้เสียงเบา ขณะละเลียดสายตาของตัวเองมองร่างเปลือยเปล่า และมือที่กำลังง่วนอยู่กับของรักของตนเองราวกับกำลังตั้งใจนำพาความสุขให้ถึงฝั่งฝัน หน้าขาวเปลี่ยนมาแดงขึ้นกว่าเดิม บอกรุจิรัชน์ได้ว่าเจ้าตัวก็รู้สึกตื่นเต้นด้วยเช่นกัน ยามจะถูกเขารังแก

“คุณชาย...” รพีร้องเรียก

รุจิรัชน์กลืนน้ำลาย มองเด็กดื้อที่กำลังตัวสั่นคลอนเพราะมือที่ขยับช่วยตัวเอง เจ้าตัวเม้มปากเก็บกลั้นเสียงพึงพอใจของตนเอง มีเพียงเสียงลมหายใจฟืดฟาดในระยะใกล้ ดวงตาคู่เรียวก็ช้อนขึ้นมาสบเขาอยู่เป็นพัก ไม่นาน น้ำหนักมือที่ประสานจับกับรุจิรัชน์ก็แน่นขึ้น ลำขายาว ๆ ของคนในอกอยู่ไม่เป็นสุขเพราะรู้สึกดีจนเกินไป “จูบผมหน่อย...ครับ”

แม้รพีจะกำลังอ้อน คราวนี้คุณชายของรพีไม่ใจดีแล้ว “ไม่มีทาง”

“อือ...” แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งใจร้าย ยิ่งรังแกให้รพีอับจนหนทาง รพียิ่งรู้สึกดีแทบทนไม่ไหว ขยับไปซุกใบหน้าหอบหายใจอยู่ในอก กลิ่นหอมของเหงื่อและเสื้อผ้าของคุณชายก็ยิ่งทำให้สติของชายหนุ่มเตลิดไปกันใหญ่ ร้องเรียกหารุจิรัชน์และครวญครางไม่เป็นศัพท์ ไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง รู้อยู่ว่าขอร้องทุกวิธีให้คุณชายของเขาช่วย

รุจิรัชน์มองรพีตาเป็นมัน ยามร่างโปร่งทุรนทุรายออดอ้อนขอให้เขานอนกับเจ้าตัวสักที แต่ยิ่งเมินเฉย ยิ่งไม่ตามใจ คนในอกก็ยิ่งรู้สึกดีจนตัวกระตุก พ่นสารแห่งความสุขสาดกระเซ็นไปจนเปื้อนเปรอะหน้าท้องของตัวเอง รุจิรัชน์รู้สึกเหมือนว่าเกมนี้รพีสนุกสนานกับการถูกรังแกเกินไป อยากจะแกล้งให้หนักขึ้นกว่าเก่า อยากเห็นเจ้าเด็กดื้อแสนทะเล้นทุรนทุรายยิ่งกว่านี้

แม้ว่าจะเป็นการทรมานตัวเองด้วยก็เถอะ

ชายหนุ่มคิดขณะก้มลงมองอะไรที่คับแน่นในกางเกงของตัวเอง ลูบปาดของเหลวเศษหลักฐานบนตัวของรพีติดมือมาสอดพรวดเข้าที่โพรงด้านหลัง รพีร้องครวญอยู่ในอก แล้วแหงนขึ้นมาสบตาด้วยสีหน้าไม่ค่อยพร้อมนัก “คุณชาย เดี๋ยวสิครับ เอานิ้วออกก่อน...”

“ฉันเป็นใคร ทำไมต้องฟังเธอ” รุจิรัชน์ใช้เสียงดุ “ฉันเป็นเจ้านายของเธอ”

รพีร้องเสียงหวาน ตัวบิดแทบจะขาด ยามรุจิรัชน์ขยับไปในทิศทางแปลกไปต่างจากก่อนหน้า ไม่ใช่แบบที่ควรจะเป็น “อื้อ ผมเจ็บ!”

รุจิรัชน์กัดฟัน “ฉันจะทำให้เธอเปลี่ยนคำพูด”

“อื้อ!” รพีหอบแฮ่ก สาบานกับตัวเองเลยว่าเขาไม่เคยร้องเสียงหลงอย่างนี้มาก่อน

คุณชายเพิ่มนิ้วเข้ามาแล้วไม่อ่อนโยนสักเพียงนิด สิ่งที่ทำได้คือกอดอีกฝ่ายและดิ้นเร่าเพราะรู้สึกดีและเจ็บปลาบบริเวณนั้น แยกแยะอารมณ์ไม่ออกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น หัวสมองของเขามันว่างเปล่าไปหมด รู้ตัวอีกทีก็แข็งขึ้นมาอีกรอบทั้งที่ก่อนหน้าเจ็บจวนจะบ้า ชายหนุ่มปาดน้ำตาที่อาบแก้มของตัวเอง คิดว่าอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนชอบความเจ็บปวดแน่

รพีเงยขึ้นมองคนกระทำ แก้ตัวให้คุณชายเข้าใจ “ผมไม่ได้ชอบทำแบบเจ็บ ๆ นะครับ”

“ฉันรู้ว่าเธอชอบ”

“ผมไม่ได้ชอบ อ๊า!” เมื่อได้ยินเด็กรั้นเถียง คุณชายขยับนิ้วระรัวจนรพีดิ้นพล่าน ชายหนุ่มพยายามผลักมือใหญ่ออกเพราะรู้สึกราวกำลังจะเสร็จอีกครั้งแต่สู้แรงไม่ไหว รพีร้องไม่เป็นภาษา และถ้าหากคุณชายยังรังแกเขาต่อไปเช่นนี้มีหวังลุงสายได้ยินแน่ คิดแล้วรพีก็บิดตัวหนี “พอแล้วครับพอแล้ว ให้ผมทำอย่างอื่นนะครับคุณชาย ผมฮือ...” รพีเกลียดตัวเองที่สมองมันเบลอพูดไม่รู้เรื่อง อธิบายความรู้สึกไม่ถูกจนร้องไห้ มันทั้งดี ทั้งเจ็บ ทั้งอาย ทั้งตื่นเต้นจนหายใจแทบไม่ทัน

“เดี๋ยวก่อนครับ หยุดก่อน ฮือ ผมขอร้อง!” ระพีเหมือนตัวจะขาด ดิ้นพรวดราวไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวก เกร็งไปทุกส่วนยันนิ้วเท้าและร้องขอให้คุณชายหยุดก่อนที่เขาจะขาดใจตาย “คุณชาย ให้ผมทำอย่างอื่น คุณชายครับ...”

“ก็ได้” รุจิรัชน์ใช้เสียงเรียบ เรียกคนหน้าแดงเพราะร้องไห้ซุกอยู่กับอกเงยขึ้นมาสบ ดูเหมือนรพีจะเห็นแววตาของเขาและรู้ทันว่าอย่างอื่นที่รุจิรัชน์หมายถึงนั้น มันยิ่งน่าอายกว่าตอนนี้ รพีหลบตา กระเถิบตัวสั่น ๆ ออกห่างในขณะฟังคำสั่ง “งั้นก็ช่วยตัวเองให้ฉันดูอีกรอบสิ”

“แต่ผมทำแล้วนะครับ” รพีตอบเสียงเครือ

รุจิรัชน์ส่ายหน้า กระตุกยิ้มร้ายกาจ จับจ้องบริเวณที่ตัวเองรุกล้ำด้วยนิ้วไปเมื่อครู่ที่ผ่าน “คราวนี้ช่วยตัวเองจากตรงนั้น เพราะถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะช่วยทำให้เอง”

“แต่...” ทำอย่างไรกันดี เวลาคุณชายเป็นฝ่ายควบคุมทุกอย่างทำไมมันน่าอายขนาดนี้นัก รพีปาดน้ำหูน้ำตาของตัวเองส่ายหน้าให้กับคำสั่งของเจ้านาย ในขณะพยายามจะลุกหนีไปที่อื่นแล้ว “ไม่เอาครับผมไม่ทำ คุณชายใจร้ายเกินไป ผมไม่ทำแล้ว”

รุจิรัชน์เอื้อมมือไปคล้องเอวเพื่อดึงรพีกลับมาอยู่ที่เดิม “แต่เธอกำลังสนุกกับมัน”

“ไม่จริงอะ!” รพีเถียง

“ฉันว่าเธอชอบให้ฉันใจร้ายมากกว่าใจดีกับเธอบนเตียง เธอชอบโดนฉันดุ” รุจิรัชน์ใช้เสียงเบากระซาบ ใช้มือสำรวจตามตัวรพีราวกับรู้อยู่แล้วว่าหากพูดไม่กี่ประโยคจะสามารถเปลี่ยนใจได้ อ้อมแขนยาวยกให้เด็กรั้นขึ้นมานั่งบนตัก รับจูบหน่วงหนักไปหนึ่งทีเพื่อให้คนใจน้อยรู้ว่าเวลาที่รอคอยใกล้มาถึงเต็มแก่ หลังจากแลกลิ้นจูบกันจนพอใจ รพีก็ถูกทิ้งให้นอนลงบนเตียง ตามมาด้วยร่างใหญ่ของเจ้านายที่ยังไม่ละห่าง

ดื้อและปากแข็ง ทำเป็นขี้อายขนาดนี้ สงสัยคงต้องแกล้งให้ลืมอายเสียแล้ว รุจิรัชน์คิด

“เป็นคนพูดเองนี่นาว่าให้ฉันสั่งอะไรก็ได้” รุจิรัชน์กระซิบพลางสางผมที่ปรกหน้าให้ รพีกลืนน้ำลาย ยามมือใหญ่ลากไล้ตามลำตัว แตะผิวเนื้อบั้นท้ายขยี้ขยำราวกับมันเขี้ยว ก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาอีกรอบ ชายหนุ่มร้องคราง เมื่อคราวนี้ความรุนแรงหายไปแล้ว หลงเหลือเพียงความรู้สึกดีที่มอบให้เท่านั้น “เป็นไง...”

รพีช้อนตามองคนถาม ไม่รู้จะมาไม้ไหน “ดี...ดีครับ”

คุณชายของรพีดูเหมือนจะเก่งเกินไป ริมฝีปากหยักของอีกฝ่ายพรมจูบไปทั่วตัว ดูเหมือนหลังจากรังแก ช่วงนี้จะเป็นเวลาปลอบโยนให้หายกลัว ซึ่งมันก็ดีแสนดี สิ่งเดียวที่ทำได้คือนอนให้อีกฝ่ายทำอย่างพอใจ เขาถูกรุจิรัชน์ลากลิ้นชิมไปถ้วนทั่ว ทุกซอกหลืบ ไม่เว้นเท้า รักแร้ หรือที่ที่ถูกรุกล้ำเมื่อครู่

คุณชายอ่อนโยนและดุดันเป็น ซึ่งรู้จักทำในเวลาที่เหมาะสม ทั้งสองจูบกัน แลกลิ้นชิมรสชาติที่ผ่านเรือนร่างรพีมาหมดทุกที่แล้วชายหนุ่มก็เชยตาสบคนด้านบน คุณชายของรพียังไม่ยอมถอดเสื้อผ้า แต่ก็แลดูน่าค้นหา โดยเฉพาะบริเวณเป้ากางเกงนอนขายาวที่มีงูตัวใหญ่ขดซ่อนอยู่เป็นลำฉายเด่น ซึ่งดูเหมือนรุจิรัชน์จะรู้ทันว่าเขาแอบมองมันอยู่ตลอด มือใหญ่จึงดึงเขาไปลูบจับมันผ่านเนื้อผ้าราวจงใจยั่ว

พระเจ้า...

ความแข็งแรงและขนาดทำเอาใจรพีเต้นตึก ชายหนุ่มสัมผัสมันเพราะจำไม่ค่อยได้แล้วว่าน่าประทับใจเพียงไหน นี่แค่ตัดสินจากด้านนอกก็รู้ว่าน่าพึงพอใจ คนมองกลืนน้ำลาย ยามทำให้คนด้านบนพึงพอใจ คุณชายของเขาไม่แสดงออกว่ารู้สึกดีชัดเจนนัก นอกจากลมหายใจที่รุนแรงขึ้น ก่อนจะจับขารพีอ้าออกให้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ซึ่งเขาก็ทนรอมานานแล้วเช่นกัน

รพีกลืนน้ำลาย คุณชายคุกเข่ากระเถิบมาใกล้ ใช้มือหนึ่งร่นขอบกางเกงลง ไม่นานอสูรร้ายที่เขารอคอยก็เด้งออกมาผงาดชี้หน้า ความกระสันอยากก็ยิ่งแล่นตุบบริเวณนั้นจนอดไม่ได้ที่จะกระเถิบเข้าใกล้เสียเอง ซึ่งดูเหมือนท่านจะรู้ว่าไอ้รพีกำลังอยากโดนเต็มแก่ จึงทำเป็นง่วนอยู่กับการสัมผัสเร้าตัวเองยั่วเขา

รพีครวญร้องอือออราวกับเด็กน้อยงอแงอยากได้ของเล่น อ้าขารอก็แล้ว แต่คุณชายยังคงรังแกเขา ไม่ยอมตามใจสักที

“ฮือ คุณชาย...”

รพีร้องเรียก นิ้วเรียวยาวสอดเข้ามาในตัวเองไปพลาง ช้อนตาออดอ้อนคุณชายไปพลาง ไหนจะขายาวขาวจั๊วขยับมาถูไถสีข้างทั้งบังคับทั้งขอร้องเขานี่อีก เห็นแล้วคนมองหัวใจเต้นตึก อยากแกล้งก็อยาก อยากทำก็อยาก แต่ยามเห็นเด็กหน้าซื่ออย่างรพีเปลี่ยนมาเป็นคนร่านมันช่างน่าดู ยิ่งรอนานเข้า รพีก็ยิ่งเผยความอยากของตัวเองให้เขาเชยชมมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งจะทำรุจิรัชน์หัวใจวายเสียให้ได้

ดูซี ใครกันที่ไม่อยากช่วยตัวเองให้เขาดู

เสียงนิ้วขยับระรัวเข้าออกอย่างน่าอาย แต่คราวนี้คนตัวน้อยลืมไปเสียแล้วสิ้น ยอมทำทุกอย่างให้คุณชายกอดเขา ให้มอบความสุขที่ควรจะได้สักที ยิ่งเห็นแววตาท้าทายยิ่งอดทนไม่ไหว หากรอให้คุณชายทำตามใจรพีคงอกแตกตายก่อน ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างไม่อาจห้ามตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ผลักให้คนตัวโตนอนลงแล้วเป็นฝ่ายจับของที่ตัวเองรอมาสอดใส่เสียทีเดียว

ทั้งสองครวญร้องออกมาประสานกัน ไม่รู้บ้าตัณหากลับอะไรขนาดนั้น สติของรพีกระเจิง สิ่งเดียวที่รู้ตอนนั้นคือต้องทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุด ชายหนุ่มลืมที่จะเก็บเสียง ลืมสงวนท่าที ขึ้นควบม้าแข็งแรงราวกับนักแข่งม้าผู้แข็งแกร่ง รู้เพียงว่าคุณชายเองก็มีความสุขและพอใจในสิ่งที่รพีทำเช่นกัน แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

ไม่มีแล้วรพีคนขี้อาย รุจิรัชน์แหงนมองคนบนร่างที่กำลังขย่มเขาราวกับนักเต้นระบำที่กำลังหลงใหลในท่าเต้น มือหนาจับเอวผู้กระทำช่วยประคับประคองให้ ยิ่งดูยิ่งเร้าใจ ไม่คิดว่าการปลดล็อกรพีด้วยวิธีนี้จะได้เห็นอะไรที่มันดีเกินคาด

“เบาหน่อยรพี เบาหน่อย...”

รพีส่ายหน้าไม่สนอะไรแล้ว ร้องเสียลืมไปสนิทว่ากลัวคนข้างล่างได้ยิน เสียงผิวเนื้อที่กระทบกันก็ดังพอแรงอยู่แล้ว เห็นดังนั้นรุจิรัชน์จึงดึงรั้งให้เจ้าตัวยกเอวขึ้นไม่ไหว รพีก็เปลี่ยนมาบดเอวอย่างรู้ดีว่าควรทำอย่างไร แต่ยิ่งทำยิ่งกระสัน จนต้องเอื้อมมือมาลูบหน้าท้องตัวเองให้คลายลงเพราะความลึกของมันที่เข้ามา

รพีเอ๋ยรพี เขายอมแพ้แล้ว รุจิรัชน์กัดฟันกรอด ด้วยเพราะรพีรู้สึกดีจนเกร็งท้อง มันก็บีบรัดเขาให้เสียวกระสันไปกันใหญ่จนต้องสูดลมเข้าปาก ชายหนุ่มขยับขึ้นนั่ง จับแขนยาวของคนดื้อมาคล้องคอแล้วดึงมาแลกจูบ เป็นจูบที่ดุเดือดไม่มีใครยอมใครในขณะที่รพียังไม่ยอมหยุดบดควงบั้นท้าย ซึ่งเวลานี้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกดีจนไม่ต้องพูดอะไรกันให้มากความนอกจากแลกลิ้นจูบ

เพราะเป็นฝ่ายเริ่มและทำมานานจนจะถึงฝั่งฝันกันอยู่แล้ว รพีหายใจไม่ทันจนต้องผละปากหนี หอบหายใจราวกับจะขาดอากาศ

“อื้อ คุณชาย!”
รพีถูกจับนอนคว่ำเปลี่ยนท่า ไม่ทันพักหายใจอสูรร้ายก็คืบคลานเข้ามาในตัวอีกรอบ ชายหนุ่มร้องเสียงหวาน ครวญไม่ได้ศัพท์อยู่ในหมอนเพื่อเก็บซ่อนเสียงยามเป็นฝ่ายถูกกระทำ รุจิรัชน์ไม่อ่อนโยนอย่างเช่นครั้งแรก รพีรับรู้ได้ว่าตัวเองสั่นคลอนรุนแรงเหลือเกิน ไหนจะเสียงเตียง เสียงผัวเนื้อกระทบกัน ชายหนุ่มอยากจะบ้าเพราะมันรู้สึกดีจนสมองโล่งไม่มีอะไรเลย

รุจิรัชน์หอบหายใจ ลากลิ้นจูบปลอบเขาทั่วแก้มและใบหู ตัวรพีสะท้านไหว ปล่อยสารแห่งความสุขออกมาอีกคราอย่างช่วยไม่ได้
คราวนี้รุจิรัชน์ผู้คุมเกมอยู่ได้ยาวนานกว่า แต่อดทนได้ไม่ทันไรรุจิรัชน์ก็ขู่ฮึ่มฮั่ม หายใจพร่าและกระหน่ำพาทั้งคู่ไต่ตามอารมณ์ขึ้นไปจุดสูงสุด นำพาตัวเองไปถึงฝัน จนความสุขทะลักทะลวงเข้ามาในตัวรพีเสียร้อนไปทั่วท้องน้อย เข้ามาลึกเสียจนคนถูกกระทำตัวสั่นไปหมด

ทั้งสองหอบหายใจในขณะที่รุจิรัชน์นอนทาบทับบนตัว

“อย่าเพิ่งขยับนะครับ อยู่แบบนี้ก่อน” รพีขยับตัวนอนราบกับเตียงรั้งเอวคนด้านหลังให้แนบกายเข้ามาใหม่ ใช้เสียงหวาน แล้วกระเถิบเอวกลับเข้าบดเบียดออดอ้อน “ผมยังรู้สึกดีอยู่เลย”

(กลับไปอ่านนิยายต่อ)