ซินเดอเรลล่าแมน แอนด์ เดอะ บีสต์ ตอนที่๑๖--๕๐/๑๐๐ NC

ห้ามคลิกขวาและลากเมาส์คลุมข้อความ

วิริยะรู้สึกเหมือนจะจมน้ำ เอื้อมกอดคอคนตัวใหญ่กว่าแล้วส่ายหน้า ทว่าเชษฐ์ไชยไม่เห็นใจเขาเลย โน้มลงมาแนบจูบแบบดูดดื่ม ฟอนเฟ้นด้วยริมฝีปากจนเกิดเสียงน่าอาย แล้วเลยมาที่ติ่งหู กกกอดวิริยะไม่ยอมให้ถอยห่างออกจากร่างที่บดเบียดกัน อยากจะขัดขืน อยากจะบอกให้หยุด แต่ติดตรงที่ริมฝีปากที่ถูกจองจำอยู่ตลอดไม่มีโอกาสได้พูดสักที

มือใหญ่เคลื่อนสัมผัสตัววิริยะใต้กางเกง เด็กหนุ่มสะดุ้ง “อื้อ...”

เสียงครวญอันหวานหู ยิ่งไปกระตุ้นความอยากคนทำอีกเท่าตัว

“ไหน เมื่อวานใครทิ้งให้อารมณ์ค้างกัน หืม...”

วิริยะส่ายหน้าด้วยความอับอาย ใครจะไปรู้กันเล่า

เชษฐ์ไชยลากลิ้นเลียลำคออย่างย่ามใจ ไม่สนว่าบนเนื้อกายวิริยะเปื้อนน้ำในสระหรือไม่ ฝังริมฝีปากลงบนผิวเนื้อของเด็กหนุ่มราวกับต้องการตีตราจอง ให้ใครต่อใครรู้ว่าวิริยะเป็นของเจ้าตัว สิ่งที่เด็กหนุ่มทำได้คือส่งเสียงปรามเบา ๆ เท่านั้น ไม่คิดไม่ฝันว่าเชษฐ์ไชยจะลามกกล้าทำอะไรอย่างนี้กับเขาในที่ไม่ลับสายตา

หน้าไม่อายเสียจริง

“พอเถอะนะอาเชษฐ์” เด็กหนุ่มกระซิบเสียงเบา ในขณะที่ริมฝีปากหยักของเชษฐ์ไชยยังคงคลอเคลียอยู่ชิดใกล้ ไม่เอ่ยอะไรในเวลานี้ นอกจากแนบจูบซ้ำแทนการตอบคำถาม มือไม้ข้างหนึ่งก็ลูบสำรวจจนทั่ว วิริยะกลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะไม่ฟังความแล้วเอาแต่ใจทำไปจนถึงขั้นสุดท้าย ตรงนี้

เชษ์ไชยทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอ ดึงมือวิริยะให้เอื้อมมาแตะของชายหนุ่มบ้าง นัยหนึ่งคงต้องการบอกว่ามันแข็งและขยายใหญ่ถึงเพียงนี้แล้ว วิริยะยังจะใจร้ายให้หยุดกลางคันอีกหรือ

คนตรงหน้าใช้เสียงพอใจ สูดลมหายใจลึกขึ้นกว่าเก่ามือจับมือวิริยะนำพาความสุขให้ตัวเองไปพลาง ดุนดันตัววิริยะพิงที่ดินตลิ่งชันไปพลาง อีกข้างก็มอบความสุขให้เด็กหนุ่มบ้าง

วิริยะเม้มปากแน่น เก็บกักเสียงเพราะกำลังจะถึงงฝั่งฝันในไม่ช้า

“อาเชษฐ์ ฮือ...” เด็กหนุ่มร้อง ความหอมหวานของรสกามในมือของเชษฐ์ไชยทำให้แทบบ้า ภายในสมองมึนเบลอไปชั่วขณะหนึ่ง รู้เพียงว่าเขาทำทุกทางที่จะให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด โดยไม่คิดเลยว่าการขยับเอวตอบสนองอย่างนี้มันจะน่าอายขนาดไหน

“...ผมจะ ผมจะ...” วิริยะตัวสะบั้น กระตุกกึกอยู่สองสามที ครวญหงุงหงิงราวลูกแมวกำลังออดอ้อน ซุกกอดพ่นลมหายใจฟืดฟาดอยู่ในอกกว้าง ขณะที่คนตัวใหญ่ยังคงสนใจลากลิ้นเลียที่ต้นคอ ไหล่ที่โผล่พ่นเสื้อยืด ดูดเฟ้นเร่งเร้าอารมณ์ให้จนวินาทีสุดท้าย

ช่วงวินาทีความสุขกำลังครอบงำเด็กหนุ่ม วิริยะกลืนน้ำลายแก้คอแห้งผากของตัวเองหลังได้สติ แหงนมองคนตรงหน้ากำลังพริ้มตาหลับ ง่วนอยู่กับการใช้มือวิริยะบำเรอให้ เห็นแล้วใจวิริยะเต้น แล้วรู้สึกถึงความขัดเขินเมื่ออีกฝ่ายลืมตา เห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังจับจ้องอยู่ก็ไม่รู้จักอาย ขยับเข้ากอดวิริยะ กระซาบกระซิบเสียงแผ่ว “วันนี้พี่ขอเถอะนะ”

ตรงนี้น่ะหรือ!

หน้าเด็กหนุ่มร้อนฉ่า ส่ายหัวระรัวบอกว่าไม่พร้อม ซึ่งดูเหมือนเชษฐ์ไชยจะไม่สนใจเลย

วิริยะถูกกระหน่ำจูบ มือใหญ่ที่กุมจับก็ผละออก มาบีบขยำเนื้อบั้นท้ายด้านหลังของวิริยะราวกำลังมันเขี้ยว ไม่รู้อะไรเป็นอะไร ใจเต้นตึก ร่างกายปั่นป่วนแล้วแข็งขึงตอบอีกรอบ โดยที่วิริยะบังคับตัวเองไม่ได้เลยแม้แต่นิด

นิ้วหัวแม่มือใหญ่ของเชษฐ์ไชย เขี่ยสำรวจราวต้องการรู้ว่ารูปร่างด้านใต้ของวิริยะเป็นอย่างไร เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อโดนจุดอ่อนไหว จนหลุดปล่อยเสียงครางออกไปให้คนตัวใหญ่ได้ยิน ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดถึงได้เป็นคนทะลึ่งได้ขนาดนี้ เอาเสียวิริยะเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา หากห้ามปรามเชษฐ์ไชยไม่ได้คงต้องเป็นเหมือนคืนนั้น

รุนแรง และป่าเถื่อน

“ผมมะ...ไม่พร้อมนะอาเชษฐ์” เด็กหนุ่มโอดเสียงสั่น มองคนตัวใหญ่กำลังสาละวนกับการนำพาตัวเองและวิริยะไปให้ถึงฝั่งฝัน จนน้ำในสระด้านบนกระเซ็นเปื้อนไปทั่วหน้าทั้งสอง กระทั่งทนไม่ไหว มือใหญ่ร่นกางเกงวิริยะลงแล้วจับตัวเด็กหนุ่มหันหลังให้

เมื่อถูกทำเช่นนี้วิริยะร้องปราม “ไม่ ไม่เอา...”

วิริยะกำลังกลัวเขา

เชษฐ์ไชยส่ายหน้า พยายามอย่างสุดชีวิตที่จะระงับความอยากของตัวเอง ในขณะที่มือกำลังง่วนอยู่กับการสอดแทรกลองเชิงดูก่อนว่าได้หรือไม่ แต่ครั้นได้ยินเสียงของวิริยะ ชายหนุ่มก็นึกขึ้นมาว่าไม่ควรให้ความหน้ามืดตามัวทำร้ายคนตรงหน้า ชายหนุ่มจูบแก้มเด็กที่กำลังกลัวอ่อนแผ่ว แล้วกระซิบเสียงเว้าวอนว่า

“วิว หนีบขาเร็วเข้า”

ได้ยินที่เชษฐ์ไชยบอก เด็กหนุ่มรู้สึกอาย แต่วางใจว่าจะไม่ถูกบังคับแล้ว

วิริยะพยักหน้าเล็กน้อย ก้มลงเพราะไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร จำต้องทำตามความต้องการของตัวเองและคนข้างหลังให้มันผ่านไป ความร้อนจากของแข็งขึงสอดแทรกมาเบียดต้นขาเด็กหนุ่ม เสียดสีกับลูกชายทั้งสองของวิริยะจนรู้สึกสยิวมากขึ้นไปอีก วิริยะตัวกระตุก ยามคนด้านหลังขยับตัวให้ร่างกายของทั้งสองอยู่ใกล้กัน ดีหน่อยที่เชษฐ์ไชยไม่เห็นบริเวณที่อยู่ใต้น้ำชัดนัก

“วิว...” เสียงทุ้มกระเส่าพร่า ขานชื่อเด็กหนุ่มราวต้องการเน้นย้ำว่าไม่ผิดตัวแน่

วิริยะกลืนน้ำลาย รู้สึกตัวรุมร้อน ยามหน้าอกของเชษฐ์ไชยบดเบียดอยู่ข้างหลัง แผ่นน้ำกระซอนกระเซ็นไปทั่วยามมือยาวเคลื่อนมาช่วยวิริยะด้านหน้า อีกข้างก็โอบกอดไม่ยอมให้สะเทิ้นไหวหนีไปไหน

นานเท่าไรไม่รู้ แต่ดูเหมือนเชษฐ์ไชยอยากจะแกล้งวิริยะ ไม่ยอมเสร็จเสียที จะถึงที่หมายเมื่อไรก็ลดทอนกำลังลงแล้วขยับเชื่องช้ากว่าเก่า หรือไม่ก็กำลังเพลิดเพลินและอยากยื้อเวลาให้นานที่สุด แต่วิริยะน่ะซี อายจนจะบ้าอยู่แล้ว

“อย่าทำแบบนี้...” วิริยะทุบหน้าอกเชษฐ์ไชยปึก ๆ

คนด้านหลังงับหูวิริยะเบา ๆ “แบบไหน หืม...”

คนโดนแกล้งส่ายหน้าไม่ไหว ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น รู้สึกดียามลมร้อนรดอยู่ข้างแก้มและใบหูจนขนลุก แล้วหันเบี่ยงใบหน้าไปตามแรงของเชษฐ์ไชย ให้ร่างใหญ่โน้มลงมาแนบริมฝีปากจูบกันอยู่เช่นนั้น เพราะรู้ตัวกันอย่างดีว่าความหอมหวานของรสกามกำลังเดินทางมาถึงจุดหมายในไม่ช้า

“อื้อ...อา...อาเช...” เสียงวิริยะขาดหาย ร่างกายกระตุกวูบในขณะที่ถูกปิดปากจูบ เดาว่าคงเสร็จไปอีกรอบแล้ว

หากเชษฐ์ไชยปล่อยให้ริมฝีปากบางนุ่มนิ่มว่าง เจ้าตัวคงร้องเสียงหลงเรียกคนทั้งไร่มาดูแล้ว ชายหนุ่มผละออกเมื่อท่าทีของเด็กในอ้อมกอดอ่อนลง แล้ววางหน้าซบที่ซอกคอหอม สูดดม พรมจูบไปจนทั่ว  “คราวหน้าพี่ไม่ปล่อยวิวแน่ พี่จะ...จะเสร็จในตัวเธอ...”

ถ้อยคำหยาบโลนที่พูดนั้น กระตุ้นความกระสันของเชษฐ์ไชยจนอดทนไม่ไหว กระทั้นเอวบดเบียดแนบแน่น ปลดปล่อยความสุขออกมาจนหมดในขณะที่ชายหนุ่มกอดวิริยะแน่นไม่ยอมให้หนี ให้ตัวเองได้รำลึกว่านานเหลือเกินที่ไม่ได้ทำเรื่องลามกอย่างนี้ หนำซ้ำ ยังเกือบบังคับทำอะไรบ้า ๆ ลงไป

เขาเชื่อเลย ว่าหากเผลอรุนแรงและเอาแต่ใจครั้งนี้ไป วิริยะคงโกรธมากแน่

เพียงแค่เห็นเด็กหนุ่มน้ำตาไหล ซบหน้าอยู่กับดินตลิ่งแถวนั้นไม่พูดไม่จาหลังเสร็จกิจ เชษฐ์ไชยก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เกรงว่าจะถูกเมียโกรธเหลือเกิน

(กดตรงนี้เพื่อกลับไปอ่านนิยายต่อ)