รักสัมผัสได้ ตอนที่ ๒๖ NC

รพีกลืนน้ำลาย ร่างกายโหยหารสสัมผัสที่ต่างห่างหายจากกันและกันมานานพักใหญ่แล้ว มือยาวลูบบ่าหนาของคนเป็นเจ้านาย ลากไล้มาคลำส่วนที่ตัวเองอยากจับของท่าน ให้ชายหนุ่มรู้ว่ารุจิรัชน์เองก็ไม่ต่างกัน 

ฝ่ายผู้เป็นเจ้านายดึงให้รพีทรุดตัวนั่งบนตัก กอดจูบกันเร่งเร้าให้สมกับที่อดอยาก บริเวณกลางบ้านบัดนี้มีเสียงกอดจูบกันดังขึ้นอยู่เนือง ๆ ไม่สนว่าตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่ส่วนไหนและโล่งแจ้งเพียงใด

รพีหอบหายใจ หลังถูกจับเบี่ยงให้ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนตั่ง รุจิรัชน์ดึงชุดนอนของเขาออกว่องไว หลงเหลือเพียงชั้นในที่ห้อยต่องแต่งที่ข้อเท้าข้างหนึ่ง ก่อนคนตัวใหญ่จะหันไปเป่าตะเกียงให้แสงไฟเล็ก ๆ เพียงดวงเดียวนั้นดับลง

“คุณชายครับ ตรงนี้มัน อื้อ...”

ดวงตารพีเบิกโพลง ยามปากใหญ่ร้อนรุมครอบครองส่วนที่แข็งขึงของเขา ผละมองออกไปเห็นรุจิรัชน์คุกเข่านั่งกับพื้น มือทั้งสองกำข้อพับขาของชายหนุ่มให้อ้ากว้าง แม้ทุกอย่างตรงนี้จะไม่มีแสงไฟ แต่รพีกลับเห็นสิ่งที่เจ้านายทำอย่างชัดแจ้ง ไหนจะเสียงรูดรั้งด้วยปากนั้นอีก มันเร้าอารมณ์คนมองจนร้องครวญ

“พอก่อนครับ พอก่อน” เอวรพีอยู่ไม่ติดที่เสียเลย

“อย่าห้ามฉันเลยรพี วันนี้ฉันขอเถอะ”

รพีลุกขึ้นนั่ง ใครบอกว่าเขาจะห้ามกันเล่า ชายหนุ่มคิดพลางก้มลงมองใบหน้ารูปหล่อของรุจิรัชน์กำลังขยับเข้าออก แล้วเอื้อมไปเชยแก้มของท่านให้เงยขึ้นมาสบตาตัวเองไปด้วย รุจิรัชน์ทำตามที่รพีต้องการ ผละมาใช้มือให้ แล้วลุกขึ้นมาแลกลิ้นกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยุดมองอยู่ที่ริมฝีปากบวมเจ่อของเขาราวกับตกหลุมรักมัน รพียกยิ้มหวาน กอดคอให้คนตัวใหญ่ขยับมาจูบกันอีกครั้ง

รุจิรัชน์ลากลิ้นเลียที่ปากชุ่มฉ่ำสีพีชของเขา “ปากเธอสวยมากรพี ฉันชอบมันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น”

“เหรอครับ” รพีย้อนถามเสียงเบา “แล้วชอบให้ผมใช้ปากให้ด้วยไหม”

ไม่พูดเปล่า รพีดึงให้ร่างใหญ่เป็นฝ่ายนั่งบนตั่ง ส่วนตัวเองทรุดลงไปนั่งเรียบร้อยกับพื้น ราวกับพร้อมที่จะเป็นทาสทางอารมณ์ ลากจมูกรั้นและปากคลอเคลียอยู่บริเวณเป้ากางเกงที่มีอะไรคับแน่นข้างใน ก่อนจะสร้างความพึงพอใจแก่รุจิรัชน์ด้วยการดึงขอบกางเกงนั้นลง ให้ใบหน้าของตัวเองแนบชิดกับท่อนเอ็นนั้นกว่าเก่า ซึ่งผู้ถูกกระทำก็สนองตอบด้วยเสียงหายใจที่ดังถี่กระชั้นขึ้น

“เธอมันช่างยั่ว” คนอายุมากกว่าคำรามเสียงต่ำ มือจับท่อนเนื้อใหญ่ของตัวเองลูบไล้ไปทั่วหน้าเด็กที่นั่งรอ ความฉ่ำเยิ้มเปรอะเปื้อนหน้าของรพีไปบ้างแล้วนั้นยิ่งทำให้ได้อารมณ์มากกว่าเก่า รุจิรัชน์กัดฟันพอใจ มืออีกข้างก็เอื้อมบีบกรามเล็กให้อ้าปากรับ ซึ่งรพีก็ยินยอมให้เขาทำตามอำเภอใจ “เก่งมากรพี เด็กดี...”

ผู้ฟังครวญอือออยามปรนเปรอเขา ความลึกของคอนั้นทำเอารุจิรัชน์เผลอร้อง ชายหนุ่มถดเอวออกมาเล่นกับริมฝีปากแดงสีสวยนั้นด้วยการสอดนิ้วเข้าไป รพีพริ้มตาดูดดุนมันอย่างรู้หน้าที่ ก่อนที่รุจิรัชน์จะเปลี่ยนใจสอดแก่นกายเข้าไปในปากใหม่ ซึ่งรพีก็ยอมไปเสียหมดทุกอย่าง

มือใหญ่ขยี้ขยำตุ่มไตบนอกของรพี บิดมันจนแดงก่ำช้ำ ซึ่งรพีก็ครวญร้องแต่ไม่เอ่ยห้ามปรามสักแอะ ไหนบอกว่าไม่ชอบให้ทำรุนแรงอย่างไรเล่า รุจิรัชน์คิดพลางกวาดมองตามร่างยั่วยวนของเด็กตรงหน้า

“ที่ร้องนี่ร้องสู้ใช่ไหม ฉันรู้ว่าเธอกำลังอยากปลอบใจฉันด้วยการตามใจ แต่ตอนนี้เธอจะทำให้ฉันบ้า ถ้าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้นมา...”

คนด้านใต้ช้อนตาขึ้นมาสบราวกับท้าทาย ซุกหน้า ลากลิ้นเสียแท่งความเป็นชาย  อวดรุจิรัชน์ให้รู้ว่าตัวเองเก่งถึงเพียงไหน ซึ่งยอมรับเลยว่ารพีเก่งเกินไป

ความอดทนเจ้านายขาดผึง ลืมถ้อยคำที่ตั้งใจจะห้ามปรามไปสิ้นแล้ว เมื่อถูกเร่งเร้าด้วยปากของเด็กตรงหน้า เพราะความเมาทำให้เสียสติ หรือเพราะความกดดันที่ต้องแบกรับมาหลายวัน ทำให้รุจิรัชน์ลืมที่จะระงับอารมณ์ของตัวเอง ชายหนุ่มพริ้มตา ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปด้วยสัญชาติญาณแทนหัวใจ มือใหญ่กำเส้นผมสีดำที่ตัวเองหลงใหลนั้น กระตุกให้เด็กตรงหน้าทำอย่างถนัดกว่าเก่า

“อื้อ!”

รพีร้องทั้งที่ยังมีอะไรอยู่ในปาก น้ำตาเริ่มปริ่มเมื่อรุจิรัชน์จับหัวโยกเข้าออกรุนแรงขึ้น แทบจะหายใจไม่ออก ไม่รู้ต่อกี่ครั้งที่พยายามสูดลมเข้าจมูก ซึ่งเมื่อเขากำลังจะทนไม่ไหว มือหนาก็ผละให้ได้กลับมาสูดอากาศหายใจ
ชายหนุ่มผู้อายุน้อยกว่าทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลคิดว่าตัวเองจะตายแล้ว ไม่ทันได้พอมีกำลัง ลำขาก็ถูกจับอ้าออกพลิกให้นอนหงาย จากร่างใหญ่ทะมึนมืดที่ตามลงมาติด ๆ

“ดะ...อื้อ!” มิทันปราม น้ำตารพีอาบลงถึงหูเมื่อคุณชายใช้กำลังเอาชนะ ความเจ็บแสบจากการห่างหายนั้นทำให้เขาดิ้นทุรนทุราย รู้สึกจุกยามถูกสอดใส่มาทีเดียว

ร่างโปร่งดิ้นขอความเห็นใจจากรุจิรัชน์ ถดถอยร่างหนี “คุณชาย ผมเจ็บ...เดี๋ยวก่อนครับ เดี๋ย...อ๊า!” หัวสมองรพีเบลอ เพราะร่างใหญ่กำข้อมือของเขากดลงกับพื้น ไม่ยอมให้ขัดขืน ก้มลงมาฝังเขี้ยวที่ตัว ส่งเสียงคำรามฮึ่งฮั่มพอใจที่ได้ใช้กำลัง ซึ่งฝ่ายรพีก็พอจะรู้ว่าเหตุใดท่านถึงได้เป็นเช่นนี้ ความเจ็บปวดอย่างไรเล่า

บางที นี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่จะเยียวยาความรู้สึกของรุจิรัชน์ได้
“คุณชาย ฮึก...คุณชาย...”

เสียงครวญของรพีทำให้รุจิรัชน์รับรู้ว่าตัวเองทำให้อีกฝ่ายเจ็บ นานเข้ารพีก็ไม่ขืนแรงสู้ ส่งเสียงหวาน ๆ และกอดร่างใหญ่แน่นราวกับจะไม่ยอมพรากจากรุจิรัชน์ไปอีกแล้ว ซึ่งนั่นแหละทำให้หัวใจคนกระทำลอยคว้าง ก้มลงจูบ หอมแก้มเด็กในอาณัติเว้าวอนด้วยเสียงเครือสั่น “ขอโทษรพีขอโทษ ผลักฉันออกที”

รพีส่ายหน้า กอดคนตัวใหญ่แน่นกว่าเก่า “ผมรักคุณ ผมรัก...”

เสียงของเด็กใต้ร่างเหือดหายไปพร้อมกับจูบ รู้แล้วว่าที่รพียอมให้เขาทำรุนแรงเพราะอะไร รุจิรัชน์ใจสั่น กัดฟันกรอดด้วยหัวใจที่เต้นรุนแรงขึ้น รับรู้ถึงรสชาติเลือดจากริมฝีปากเด็กน้อย แม้จะรู้สึกผิดทว่าไม่อาจลดทอนกำลังของตัวเองลงได้เลย “รพี อย่ายอมฉันแบบนี้ ด่าฉัน ห้ามฉันเร็วเข้า”

เด็กในอาณัติสะบัดหน้า จิกรั้งมือที่หลังของเขาสู้ไม่ถอย ร่างบางกว่าสะเทิ้นไหวเสียดสีพื้นไม้เงาเสียงดังเอียดอาด หยาดเหงื่อเริ่มซึมออกมาเป็นเม็ดเสียจนรุจิรัชน์ต้องถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วกระทั้นเอวใส่รพีเสียจนคนถูกทำจุก ร้องไม่ออกไปครู่หนึ่ง

ลมหายใจคนด้านใต้ขาดห้วงเป็นพัก ยามถูกเอวสอบบดขยี้ ช่วงเวลาของทั้งคู่ดำเนินไปเท่าไรไม่อาจทราบ แต่ก็นานพอที่จะทำให้รพีอ่อนแรงลง เมื่อนั้นรุจิรัชน์จึงผละมือที่กดทับ จับรพีพลิกตัวหันหลังให้โก่งโค้ง ราวกับจัดท่าตุ๊กตาตัวหนึ่ง

“ชอบเจ็บตัวรึไง”

“ไม่ ฮึก...ไม่ชอบครับ” ตอบผ่านเสียงร้องไห้

“จะไม่ชอบได้ยังไง” มือใหญ่กำกลุ่มผมคนนอนฟุบกับพื้นไม้ กระชากดึงให้แหงนมารับจูบ “ดูสิ ยังแข็งอยู่อีก เธอควรจะกลัวฉันนะรพี แล้วก็ห้ามไม่ให้ฉันทำต่อ เธอไม่จำเป็นต้องยอมฉันแบบนี้”

เจ้าของเสียงพร่าใช้มือลูบสาวด้านหน้าของรพี คนถูกกระทำครางอือออ อยากจะทำอย่างที่เจ้านายพูด แต่ในความเจ็บปวดนั้นมันประสมไปด้วยความสุข และความตื่นเต้นประหลาดบางอย่างทำให้รพีหยุดไม่ได้ ทำได้เพียงนอนให้รุจิรัชน์รุนแรงต่อไปราวลูกแมวตัวน้อยสิ้นหนทาง

ก้นกลม ๆ ถูกมือใหญ่บีบแหวกให้เห็นช่องทางที่กำลังรัดแก่นกาย สีของมันสะอ้านน่าเล็มเลีย เป็นภาพลามกที่เร่งเร้าอารมณ์คนมองให้พุ่งขึ้น รพีหลับตา เก็บซ่อนความเจ็บของตัวเองด้วยการฟุบหน้าลงกับพื้น เท้าที่ควรอยู่นิ่งทั้งสองข้างก็เกร็งหงิก ยามหัวเหน่าแข็งแรงกระแทกกระทั้นเข้ามาที่สะโพกครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงรุจิรัชน์ครางขู่ราวกับสัตว์ดุร้ายอยู่ด้านหลัง เพิ่มกำลังโถมมาเสียจนรพีร้องเสียงหลง แท่งกายใหญ่ที่ขยับเข้าออกเสียดสีทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมวนท้องน้อยไปหมดจนต้องเกร็งไปเสียทุกส่วน ทนเก็บงำเสียงของตัวเองไม่ไหว ร้องลั่นตำหนัก

“ฮึก...คุณชายครับ คุณชาย!” รพีเอื้อมไปจิกข่วนลำแขนใหญ่ น้ำหูน้ำตาไหลเปื้อนหน้าไปหมดแล้ว “ผม ผมรู้สึกแปลก ๆ”

“ขอโทษรพี ฉันขอโทษ” คนด้านหลังกระซาบผ่านแรงหอบ

“พอก่อนครับ พอก่อน...” รพีร้องลั่น จิกรุจิรัชน์สู้และผสักไสเอาอิสระ ร่างตัวเองสะเทือนไหวยามอีกฝ่ายกระทั้นเข้ามา เมื่อถูกรุมเร้าหนักเข้าหลายทิศทางทำให้รพีอับจน ความรู้สึกทุกอย่างมันทำสมองชายหนุ่มมืนเบลอจนต้องรีบทุบแขนใหญ่นั้นสู้ “พอก่อนครับ ฮือ พอก่อน!”

“พอไม่ได้ ฉันกำลังจะเสร็จ”

“ไม่ ฮือ...ผมปวดฉี่”

“ปล่อยออกมาเลย” รุจิรัชน์ทำเสียงกระเส่า กอดรัดไม่ยอมให้รพีเถิบถอยหนี

คนอายุมากกว่ากัดฟันกรอด ระรัวเอวไม่ยอมให้เด็กที่กำลังร้องไห้จากไปไหน รพียังคงทุบตัวเขาปึกปักและร้องเสียงแหบเสียงแห้ง กัดฟันสู้จนรุจิรัชน์ที่สร่างเมาแล้วได้นำพาตัวเองไต่ถึงขอบฝัน ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายร้องขึ้นมาอย่างพอใจ ยามรพีปล่อยน้ำอุ่นสีใสออกมามากมายเลอะพื้น ตอนที่เขาโถมกำลังทั้งหมดในวินาทีสุดท้ายอย่างทนไม่ไหว ฉีดสารแห่งความสุขของตัวเองเข้าไปในตัวอีกฝ่ายเช่นกัน

รพีร้องไห้สะอื้น เมื่อทุกอย่างไม่ทันการณ์และยับยั้งไม่ได้ น้ำที่ว่านั้นมากมาย ไหลเอ่อเปื้อนมาถึงเข่าของคนด้านหลังด้วย จนรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของมัน

รุจิรัชน์ลากลิ้น จูบหลังคอเด็กน้อยที่ยังคงสะอื้นร้องไห้ปลอบ เจ้าตัวน้อยร้องเสียงหลงเมื่อเขาถอดถอนร่างออก ให้ผู้กระทำรู้ว่าเจ็บเจียนตาย แต่รุจิรัชน์เหมือนจะยังไม่พอใจ ชายหนุ่มยกจับคนในอาณัติพลิกนอนหงาย ทับน้ำที่เพิ่งปล่อยออกมาเฉอะแฉะนั้น “อื้อ ไม่เอา ไม่เอา มันสกปรก!”

“ฉันไม่สนใจหรอกรพี ของของเธอไม่ว่าอะไรฉันก็ไม่รังเกียจ” คนตัวใหญ่กระซาบ 
เพราะสร่างเมา และรำลึกว่าตัวเองทำเรื่องใจร้าย รุจิรัชน์พรมจูบบนแก้มที่เปื้อนน้ำตาอย่างต้องการเว้าวอนขออภัย “หลังจากนี้ฉันจะเบามือ ฉันจะทำให้เธอมีความสุข ขอโทษที่ทำให้เจ็บนะรพี ยกโทษให้ได้รึเปล่า”

คนนอนด้านใต้ยกหลังมือปาดน้ำตา จริง ๆ ก็เคือง แต่ปากไม่ตรงกับใจไม่อยากบอกไป “ผมไม่โกรธครับ ก็ผมยอมคุณเอง...”

“ทำไมถึงยอม ฉันรังแกรพีออกขนาดนี้” คนด้านบนถาม

“ผม...รักคุณ”
คนกล่าวหลบตา เป็นความจริงที่รพียอมรับ

ได้ฟังเหตุผลแล้ว รุจิรัชน์ก็รู้สึกราวกับมีความหวัง ชายหนุ่มก้มลงจูบที่ริมฝีปากบวมเจ่อตรงหน้าอย่างอ่อนโยนขึ้น ก่อนจะละมาจ้องตา “สัญญาได้รึเปล่าว่าพรุ่งนี้หรือวันต่อไปเธอจะบอกฉันแบบนี้ อยู่กับฉันอย่างนี้ไปจนกว่าเธอจะเบื่อ อยู่เป็นของของฉันแค่คนเดียว แค่ฉันคนเดียวที่ทำแบบนี้ได้”

น้ำตาของคนฟังไหลอีกครั้ง ฟังดูเหมือนท่านกำลังสารภาพรัก
คิดแล้วผู้อยู่ด้านใต้ก็พยักหน้าตอบ

“ครับ ผมสัญญา”

สิ้นคำที่รพีกล่าว รุจิรัชน์ก็จับเจ้าตัวขึ้นอุ้มมานอนบนตั่ง ทำอย่างที่ตัวเองอดทนรอต่อไปให้อิ่มหนำ รพีดูเหมือนจะอ่อนไหวง่าย อดทนไม่ไหวยามที่รุจิรัชน์ทำให้ ฉี่แตกอีกรอบเสียทั้งสองเปียกปอน รุจิรัชน์กอดปลอบเมื่อเด็กด้านใต้ร้องไห้ อาจเป็นความผวาหรือมีความสุขเกินเหตุ ซึ่งชายหนุ่มคิดว่าเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า เพราะในขณะที่เขาทำตามใจ บริเวณด้านหน้าของรพีนั้นแข็งสู้อยู่ตลอด

กว่าจะแล้วเสร็จก็ดึกนัก รุจิรัชน์จับคนตัวเปียกทั้งเหงื่อและน้ำที่ตัวเองปล่อยออกมาขึ้นอุ้ม รพีหมดสภาพและอ่อนปวกเปียกเดินไม่ไหว จนต้องให้รุจิรัชน์ช่วยจับอาบน้ำ ชายหนุ่มยังคงกอดจูบยามล้างเนื้อล้างตัวให้ ไม่นานอารมณ์หวามไหวก็ก่อเกิดขึ้นมาใหม่ เจ้าตัวน้อยร้องอือออเสียงแหบแห้ง ขาสั่นยืนหยัดไม่ไหว ยามรุจิรัชน์สอดใส่อีกรอบอย่างเอาแต่ใจ

คนตัวใหญ่กอดประคองไม่ให้ล้ม ยังไม่ยอมให้คืนนี้จบได้โดยง่ายด้วยการสานต่อบทรักในห้องน้ำจนพอใจ ก่อนจะอุ้มคนไม่มีแรงให้ขึ้นนอนบนเตียงใหญ่ของตัวเองหลังเสร็จกิจ แล้วรุจิรัชน์จึงตัดใจ หมุนตัวเดินออกมาจัดการทำความสะอาดด้านนอกที่รพีทำเฉอะแฉะทิ้งไว้ อีกนัยหนึ่งคืออยากออกมายับยั้งชั่งใจตัวเองด้วย เพราะอดอยากมานาน ทำให้เขาไม่รู้สึกอิ่มกับไม่กี่ครั้งที่ได้ทำ ยังอยากกอดฟัดเด็กในห้องพักไปจนเช้า

แต่เกรงว่าร่างกายรพีจะทนต่อความต้องการของเขาไม่ไหว เลยคิดว่าควรพอแล้ว แค่นี้ รุจิรัชน์ก็รู้สึกผิดจะแย่...

กลับไปอ่านต่อ