ดอกไม้ป่าที่ริมหน้าต่าง ตอนที่ ๑๒ NC


ห้ามคลิกขวาและลากเมาส์คลุมข้อความ




ความหวามไหวครั้งที่สองของเคลวินน์ที่มอบให้มันผิดแปลกกับก่อนหน้า แวนกัสรู้สึกราวตัวเองเป็นผู้หญิงเข้าให้แล้ว ทุกที่ที่ถูกแตะสัมผัส ร่างกายชายหนุ่มซ่านเสียวไปทั่วจนอดไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายร้องขอ หันกายยั่วยวนเจ้ายักษ์ตัวใหญ่ให้ชิมไปถ้วนทั่วกว่าเก่า
เคลวินน์เก่งหรือร่างกายแวนกัสเปลี่ยนไปไม่อาจทราบ ชายหนุ่มรู้เพียงว่าอารมณ์ของตัวเองเหมือนโสเภณีไปทุกทีแล้ว ร่างกายไม่พอเพียงแค่ถูกสัมผัสภายนอกเท่านั้น
ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย ใช้มือทั้งสองข้างแหวกเนื้อบั้นท้ายตัวเองให้อีกฝ่ายเห็น เชิญชวนให้เคลวินน์นำความสุขสอดใส่เข้ามาด้านในอย่างเร่งเร้า เจ้ายักษ์เห็นแล้วลมหายใจฟืดฟาดเพราะแรงสูบฉีดของหัวใจ จับความเป็นเพศผู้ของตัวเองเข้าเสียทีเดียวจนมนุษย์ร้องครวญเป็นเสียงแมว
บทอัศจรรย์ของทั้งคู่ในวันนี้ เกิดขึ้นเร็วอย่างไม่ต้องมีลำนำมากมาย อาจเพราะความหอมหวานที่ได้ทานกันเมื่อคืนก่อนหน้ายังไม่อิ่มเอมดีนัก แล้วต้องมาห่างหายกันทั้งวันด้วย 
แวนกัสรู้สึกได้ว่าตัวเองตาปรือ เพราะความสุขมอมเมาทำให้มึนเบลอราวกับกระดกเหล้าไปทั้งขวด
ตัวเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินโคลน บริเวณโดยรอบเละเทะเพราะกิจกรรมที่ทำ ดอกไม้ใบหญ้าบอบช้ำเสียหายไม่ต่างจากเรือนร่างของแวนกัส หากทว่าชายหนุ่มหาได้สนใจอันใดไม่ นอกจากปล่อยให้เรื่องของธรรมชาติเป็นไปอย่างไม่อายดินอายฟ้า ก็แค่ผู้ที่มีความรักกำลังร่วมรักกันนอกสถานที่เท่านั้นเอง
เสียงเหล่านกกลางคืนและหรีดหริ่งเรไรที่เคยร้องก่อนหน้านี้เงียบหายไปแล้ว ราวกับเกรงใจเขากับเจ้ายักษ์ตัวใหญ่ หลงเหลือเพียงเสียงครางของชายหนุ่มและเคลวินน์เท่านั้น ไม่แน่พวกมันอาจกำลังดูพวกเขาผสมพันธุ์กันในท่าสัตว์เดรัจฉานอย่างนึกขันก็เป็นได้ คิดแล้วแวนกัสก็พริ้มตา กระดากอายและตื่นเต้นอยู่ในทีอย่างไม่รู้ว่าทำไม
“เคลวินน์ เคลวินน์”
เขารู้สึกดีจนจะบ้า ร่างกายที่ถูกยักษ์ล่วงล้ำมันควรจะเจ็บปวดทรมานกับความผิดของธรรมชาติซีถึงจะถูก ชายหนุ่มไม่เข้าใจร่างกายของตัวเองเลย ร่างกายที่ตอบสนองคู่ครองตัวเองไปเสียทุกอย่าง “อึก! อย่าทำเร็วขนาดนั้น นายจะฆ่าฉันรึไง”
“อย่าหนี”
“ยักษ์บ้า ฮึก! อย่า...”
เอาอีกแล้ว ไอ้ท่าอุ้มเขาจากด้านหลังนี่ทำเอาแวนกัสเสร็จรอบที่แล้ว ชายหนุ่มสะบัดหน้าเหมือนไม่ยอมที่จะถูกกระทำ หากแต่ว่าส่งเสียงพึงพอใจออกไปให้อีกฝ่ายได้ยิน
เจ้ายักษ์ร้ายรู้ว่าแวนกัสไม่ได้รู้สึกอย่างที่ทำลังบอกเลยเพียงนิด มันขยับเอวสอบรัวกว่าเก่า เร็วชนิดที่ว่าขาน้อยที่ห้อยห้องต่องแต่งบนอากาศต้องยกขึ้นมาเกร็งจิกลมฟ้าอากาศ
มือน้อยเกาะลำแขนที่กอดตนเองแน่น ร้องลั่นป่าไม่เกรงว่าใครจะมาได้ยิน “เคลวินน์ แรงไปแล้ว!
“เจ้าพอใจ”
“ชอบ แต่มัน แต่มัน...” แวนกัสสะดุ้ง
เพราะลมหายใจรุนแรงของยักษ์ด้านหลังพรูเข้าออกใกล้จนขนลุก ท้ายที่สุดร่างเขาก็ถูกวางให้ยืนใต้ต้นไม้ใหญ่แถวนั้น มือยาวคว้าเกาะหาที่ยึด ลำพังสองขาของตัวเองนั้นไม่อาจต้านทานแรงกระหน่ำจากเคลวินน์ไหว ตัวโยนเยนเพราะแรงบดเบียดเข้ามา
หันไปด้านหลังแวนกัสรู้สึกใจเต้น เพราะความสูงที่ต่างกันทำให้เห็นเคลวินน์กำลังอยู่ในท่ายืนย่อเข่าตั้งฉาก มือใหญ่ข้างหนึ่งเกาะต้นไม้ อีกข้างประคองเอวน้อยมนุษย์ของมัน
เสียงเคลวินน์กัดฟันกรอดเพราะความสุขสม มันระรัวเร็วไว จนภายในแวนกัสราวถูกเผาไหม้เพราะแรงเสียดสี บนต้นไม้เขย่าไหวจนมีใบหล่นตกลงมาไม่หยุดหย่อน บอกแวนกัสได้ว่าพละกำลังของเคลวินน์มหาศาลขนาดไหน ตัวของเขาไม่หักก็บุญแล้ว
“แฟนเกิซ สัญญากับข้า...”
“อะไร สัญญาอะไรฉันไม่รู้ด้วยหรอก อื้อ!” หยุดกระแทกเขาด้วยการดึงตัวกลับไปอย่างนี้สักที แวนกัสจะตายแล้ว
“โอบอุ้มลูกของข้า”
“นายคาดหวังผิดแล้ว ฉันเป็นผู้ชายฉ..ฉันท้อง...ไม่ได้...”
“รับปาก” มันงับไหล่ชายหนุ่ม
“อือ ฉันร..รับปาก” ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แวนกัสพูดไปอย่างนั้นเอง แล้วหันหลังกลับไปสบตาเจ้ายักษ์ร้ายที่งุดมอง มอบจูบให้ “เพราะงั้น นายปล่อยล..ลูกของนายเข้ามา...ในตัวฉันได้เสมอเลย อื้อ!”
“ข้า..พยายามอยู่”
แวนกัสเกลียดความปากดีของตัวเอง หลังจากยั่วเคลวินน์ด้วยคำพูดแล้ว ชายหนุ่มก็ถูกอีกฝ่ายจับทรมานด้วยความสุขเสียตัวเหมือนถูกฉาบไปด้วยสารคัดหลั่งของทั้งตัวเองและอีกฝ่าย รู้เพียงแค่ว่าความสุขของทั้งคู่นั้นเต็มไปด้วยความยินยอมพร้อมใจและความรัก 
ผ่านไปนานแค่ไหนที่คลอเคลียบดเบียดกัน แวนกัสก็ไม่อาจคาดเดาได้
รู้เพียงแค่ว่า เมื่อเสร็จกิจแล้วหวังว่าเขาจะไม่ถูกเชนจับได้ที่แอบออกมานานเพียงนี้


ความคิดเห็น